Hallo mensen!
Excuses dat ik mijn blog de laatste tijd een beetje heb verwaarloost, maar ik zal het nu weer bijwerken:
we hebben ondertussen afscheid genomen van onze buddies, de Chinese studenten (maandag 28 juli). De dag ervoor hebben we nog workshops voor elkaar georganiseerd (tai chi, kalligrafie, spijkerpoepen etc..), was erg leuk ondanks de verzengende hitte.
Het zal wel moeilijker worden om te spreken met de lokale mensen en interviews te houden zonder onze buddies, die naast fantastisch gezelschap ook als vertalers fungeerden. Dus hebben ik en Filip nog onze kans gepakt om met wat lokale mensen te spreken. Onder andere met een vijftienjarige jongen in een opvangcentrum. Opvallend vind ik dat de meeste mensen heel open zijn over hun leven, we mochten van iedereen foto's maken en ook in hun huizen kijken.
Vandaag zijn we aangekomen in Mian Yang en morgen gaan we naar een basisschool en een middelbareschool die getroffen zijn door de aardbeving. Daar gaan we voor hen anctiviteiten organiseren zoals origami, pannekoeken bakken en koekhappen.
Het regent trouwens de laatste dagen enorm, maar dat is niet erg.

22 juli, Chengdu. 

Vanochtend een basisschool bezocht. We zijn langs het oude, verwoeste gebouw geweest, de tijdelijke opvangschool en de huidige school. Van de laatste waren de omstandigheden niet al te best: de lokalen hadden plastic wandjes en het was er binnen enorm warm en benauwd, bovendien lagen er overal plassen water op de grond. Het huidige gebouw waar de kinderen in zitten, ziet er gelukkig veel beter uit. We kregen een warm onthaal waarbij de kinderen ons een rood lintje aanboden, hier kregen we ook de kans te praten met wat kinderen. Een meisje vertelde dat ze door de aardbeving nog dagelijks bang was voor naschokken. 

's Middags nog naar een museum geweest met opgravingen uit Sichuan, gegeten en het (winkel)centrum van Deyang aanschouwd (vandaag van hotel in Chengdu naar hotel in Deyang verhuist). 

23 juli, Deyang. 

vandaag een fabriek bezocht die getroffen is door de beving. de fabriek bevond zich in de bergen en de bewonders vertelden dat ze tijdens de beving de bergen naar elkaar toe zagen bewegen. Het hele terrein was compleet verwoest. Het bleek echter wel veel (ramp)toeristen aan te trekken, want de bewoners  hadden er kraampjes neergezet waar ze drank en souvenirs verkochten. 

de mensen die er in de buurt leefden, zaten nog een krotten, de hulpverlening had hen nog niet goed kunnen bereiken was mijn indruk. 

blog

Nu al weer vijf dagen in China... de tijd gaat snel voorbij als je druk bezig bent. Ik had tot nu toe nog niet de kans gezien mijn blog bij te werken, dat zal ik de komende dagen proberen bij te werken. Dus laten we bij het begin beginnen:

De reis begon op het Centraal station Nijmegen, om 12.54. Naar Schiphol uiteraard. Daar hadden we de vlucht van 18.05. Nog heel even last minute geshopt op Schiphol Airport voor de schoolkindjes in China, en hop het vliegtuig in.
Eenmaal 9.30 plaatstelijke tijd (3.30 NL) in Chengdu aangekomen was het eerste wat me opviel: de drukkende warmte en de doffe lichtval. De luchtvochtigheid is hier erg hoog, waardoor we bijna nooit een heldere hemel zien of de zon (erg jammer als je foto's maakt). In elk geval, we kwamen aan met de bus vanaf het vliegveld in het hotel. Waar we de Chinese studenten gingen ontmoeten. Ik werd gekoppeld aan een Chinese studente genaamd Chen Jia. Een klein meisje met lang krullend zwart haar. Ze leek me intelligent en aardig. Hiermee kwam een eind aan de eerste en erg lange dag.

Dinsdag 21 Juli, Chengdu: op de planning stond het bezoeken van een nieuwe middelbare school in aanbouw na verwoesting van het oude gebouw door de aardbeving. We hadden verwacht dat we tijdens de rondleiding op het terrein ook schoolkinderen te zien zouden krijgen. De enigen die we echter te zien kregen waren de leiding van de school de gouverneur van het gebied. Dat was een tegenvaller voor alle Nederlandse studenten die al snoep en speelgoed hadden meegenomen om op de school uit te delen. Dit was ook een tegenvaller voor mij en voor Filip omdat we hadden op een gesprek met enkele schoolkinderen.
's middags hebben we een park bezocht, hier leek er weinig schade te zijn veroorzaakt door de aardbeving. Mooi de kans om de Chinese studenten beter te leren kennen

Alle spullen al ingeslagen en druk aan het inpakken: zonnebrand, batterijen, slippers, zomerse kleren, camera (erg belangrijk!) en héél veel stroopwafels. Heb ik mijn paspoort laten liggen op mijn kamer in wageningen! Toch nog op het laatste moment weten te fiksen dankzij een welwillende huisgenoot. Gelukkig maar...

Ondanks die inpak-stress en paspoortproblemen, heb ik wel zin om te vertrekken. Of eigenlijk, ik kan niet wachten om het vliegtuig in te stappen, en er vervolgens 10 uur later weer verkreukeld uit te stappen en in China te zijn. Om daar mijn ogen uit te kijken: hoe zijn de mensen in Sichuan, wat is er nog over van het gebied, hoe ziet het landschap er daar überhaupt uit? En niet onbelangrijk, is het eten daar te eten? Ondanks dat het nogal spicy schijnt te zijn...

Kortom, ik heb er zin in!